Lisette Schrijft: Kanker heb je niet alleen

Eenmaal weer thuis uit het ziekenhuis werd Nina overladen met kaarten en cadeautjes.  De jongens vonden dit heel lastig. En zij dan? Wij snapten dit wel, dus na een paar dagen namen wij ze één voor één mee naar de speelgoedwinkel om iets uit te zoeken. En we vroegen vrienden en familie niets meer mee te nemen voor Nina, tenzij ze ook wat voor de jongens meenamen.

Niet compleet

In de eerste vier jaar na de diagnose lag Nina veelvuldig in het ziekenhuis. Als ouders wisselden we elkaar af. De jongens werden dan opgevangen door opa’s en oma’s en in coronatijd waren ze op elkaar aangewezen. Ons gezin is lange tijd niet compleet geweest. Daar hadden onze jongens het moeilijk mee.  De oudste zorgde voor zoveel mogelijk speelafspraakjes met vriendjes, ook als wij wel thuis waren. En de middelste huilde het hardst als mama weer mee moest met Nina in de ambulance. De ouder die thuis was bij de jongens, probeerde er dan toch iets gezelligs van te maken. Dan mochten ze om beurten slapen op het lege plekje in het grote bed, samen eten op de bank met een film of lekkere toetjes halen. En tijdens goede periodes probeerden mijn man of ik één op één iets met de jongens te gaan doen, zodat ook zij even de aandacht kregen die zij verdienden. En nog proberen wij dat van tijd tot tijd te doen.

Ons gezin is lange tijd niet compleet geweest. Daar hadden onze jongens het moeilijk mee. 

Accepteren

Inmiddels zijn de jongens twaalf en dertien jaar oud. Ze snappen nu beter dat Nina soms, nog steeds, verwend wordt door anderen met een cadeautje omdat zij ziek is. Ze vinden het oké als papa en mama meegaan naar het ziekenhuis. Ze accepteren de situatie zoals die is. En stellen niet zoveel vragen meer, omdat de tumor en de gevolgen van de tumor, onderdeel van ons gezinsleven zijn geworden. Wij zijn trots op hoe de jongens groter worden in onze wereld van kinderkanker. En hopen dat dit uiteindelijk geen negatieve gevolgen heeft op hun ontwikkeling.

Ze accepteren de situatie zoals die is. En stellen niet zoveel vragen meer, omdat de tumor en de gevolgen van de tumor, onderdeel van ons gezinsleven zijn geworden.

Die ketting had indruk gemaakt

Toen ze allebei nog op de basisschool zaten, werd er in hun klas aandacht besteed aan kinderkanker. Beiden wilden heel graag de Kanjerketting van Nina laten zien aan hun klasgenoten. Want hoe vertel je aan je klasgenoten wat het is om een zusje te hebben met een hersentumor? Woorden komen vaak niet voldoende binnen bij deze leeftijd. De Kanjerketting geeft beeld aan woorden. In beide klassen werd de Kanjerketting in de klas afgewikkeld om te laten zien hoe lang deze was. Er werd verteld dat achter elke kraal een verhaal zit, een verhaal van wat Nina in het ziekenhuis heeft moeten doorstaan.  En juist die Kanjerketting raakte de kinderen en zij vertelden erover thuis aan hun ouders. Die dat op hun beurt weer aan mij vertelde, wachtend op het schoolplein. Juist die ketting had indruk gemaakt. 

De Kanjerketting is niet alleen een beeldend verhaal voor het zieke kind, ook voor de broers en zussen. Want kanker heb je niet alleen.

Lisette, mama van Nina