Over de Kanjerketting
De Kanjerketting steunt kinderen met kanker en is een lichtpuntje tijdens de zware behandeling.
Blog: Lisette, de mama van...
….Nina! Want zo sta ik bekend de laatste vijf jaar. Door de oncoloog, de neuroloog, de verpleegkundigen, pedagogisch medewerkers, doktersassistenten, de onderzoekers, therapeuten en nog vele anderen, word ik zo genoemd. En ik denk dat dit ook wel beeldend is voor hoe mijn leven eruit ziet.
Mijn leven dat totaal in het teken staat van Nina (7 jaar). Waar nog plaats is voor haar twee grote broers (11 en 10 jaar), het draaiende houden van het huishouden, contact houden met familie en vrienden. Tijd voor mijn echtgenoot en als er dan nog een heel klein ietsiepietsie ruimte over is, aandacht voor mijzelf!
Schrijven doet goed
En die ietsiepietsie ruimte ga ik nu vullen met het schrijven van een blog voor de Kanjerketting en wat heb ik daar een zin in! Bloggen is niet nieuw voor mij. Eigenlijk ben ik daarmee vier jaar geleden begonnen tijdens deelname aan de Kikarun. Omdat mensen in onze directe omgeving dat zo fijn vonden en ik zelf merkte dat schrijven mij goed deed, ben ik hiermee doorgegaan op onze eigen pagina: https://nina.zonneveld.org/ En al zijn de insteek en het onderwerp niet leuk, ik merk dat ik energie krijg van schrijven. Daarom zei ik volmondig ‘JA!’ tegen schrijven voor de Kanjerketting.
Waarom had Nina geen Kanjerketting?
Nina kreeg haar eerste Kanjerkraal pas maanden na de diagnose in maart 2018 en de heftige tijd die volgde. Wellicht kwam dat ook doordat Nina een hersentumor had die onschuldig leek. Na de operatie door een neurochirurg hebben wij in de maanden die volgden geen oncoloog gezien. Voor controle kwamen we op een volwassenpoli. Meer was (nog) niet nodig. Tot ik op een ‘Bloemenkraal’-feestje van een vriendje van onze oudste zoon, een 12 meter lange ketting met prachtige kralen eraan zag liggen. Nina vroeg waar deze voor was en terwijl ik hier uitleg over gaf, vroeg ik mij af waarom Nina eigenlijk geen kralenketting had.
Blij
En zo geschiedde, de eerste kralen kwamen er, met terugwerkende kracht. Vast niet allemaal, maar de symbolische waarde was meteen duidelijk. Nina wist op haar derde al snel waar welke kraal voor stond en hielp enthousiast met het rijgen van de kralen aan de ketting. Na elk ziekenhuisbezoek ging de ketting vol trots mee in een mooi zakje. Blij liet zij de ketting aan iedereen zien. Blij werd zij omdat zij iets kreeg. Blij werd zij door de aandacht die zij kreeg, er werd geluisterd naar haar gebrabbel over waar de kralen voor staan. En door de blijheid van Nina die ik zag, de aandacht die zij kreeg, werd ook ik blij. Maar hoe dubbel, want blij worden van kralen voor een ketting, die zij kreeg omdat zij kanker heeft....
Zo begon onze reis met de Kankerketting en over deze reis zal ik de komende tijd bloggen.
Liefs,
Lisette, mama van….
